Talitha in Tanzania – week 42

Het blijft rustig in het ziekenhuis, maar ook deze week waren er weer interessante patiënten! Op de vrouwenafdeling was voor het weekend een mevrouw opgenomen met een erg gezwollen knie. Ze zag er verder erg mager uit en er leek meer aan de hand. Dat klopte ook, ze heeft HIV. Voor het weekend was er vocht uit de knie gehaald en had ze van ons oefeningen gekregen om het buigen en het strekken van de knie te oefenen. Ze kon de knie bijna helemaal strekken voor het weekend, maar dat was na het weekend absoluut niet meer het geval. Ze had helemaal niks gedaan, alleen maar in bed gelegen. Daudie was altijd een beetje van als de patiënten niet willen, dan maar niet. Ik probeer mensen altijd te behandelen, ook als ze niet willen en dat heb ik het afgelopen jaar ook gedaan. Dit heeft Daudie toch opgepikt, want deze mevrouw kreeg de harde aanpak van hem. Aangezien zij haar knie niet had bewogen, zou Daudie het wel even voor haar doen. En dat heeft ze geweten, ze was echt niet blij. We spraken met haar af dat we later terug zouden komen om het lopen met een looprek te oefenen. Toen we 's middags terug kwamen lag ze in bed te eten. Nu is liggend eten nooit zo prettig, maar in haar geval ook helemaal niet nodig. Ze kan prima op de rand van het bed zitten. Sowieso mogen alleen hele zieke bedlegerige patiënten op de kamer eten, de andere patiënten moeten naar buiten als ze gaan eten. Ze kreeg flink op haar kop van Daudie dat ze liggend aan het eten was en ze mocht niet verder eten voordat ze op de rand van het bed zat. Het looprek hebben we bij haar achter gelaten om daar dinsdag mee verder te gaan. Toen we dinsdag bij haar kwamen vertelde ze dat ze zelf al had gelopen met het looprek. Dat leek ons enigszins onwaarschijnlijk gezien haar houding van het weekend en de dag ervoor, maar ze ging zelf op de rand van het bed zitten en zelf aan de wandel met het looprek en dat had ze duidelijk al eerder gedaan. Haar knie is een serieus probleem, maar het is niet zo verschrikkelijk dat ze maar de hele dag op bed moet blijven liggen.

Op de vrouwenafdeling was een vrouw opgenomen met een wond aan haar voet. Gezien de lucht die er om heen hing had ik al enig idee hoe het eruit zou gaan zien, maar dit overtrof toch mijn sterkste verwachtingen. Ik heb hier al behoorlijk wat smerige dingen gezien, maar dit was toch wel het ergste. Grote delen van de voet waren gewoon 'weggevreten'. Op verschillende plekken keek je recht haar voet in. Het is een oudere dame en Daudie vertelde hoe het zo ver had kunnen komen. Deze vrouw is weduwe en ze heeft geen geld. Zonder geld geen opname in het ziekenhuis. Ze is van dispensarie naar dispensarie gegaan (kleine ziekenhuisjes waar beperkte zorg gegeven wordt) en ook naar de medicijnman. Ze had geen keus want er was niemand die haar kon helpen met geld voor het ziekenhuis. Uiteindelijk heeft haar zus haar naar Sumve laten komen voor opname in het ziekenhuis. Een beetje aan de late kant, ik vrees dat amputatie de enige oplossing is.

De man die een beroerte heeft gehad vorige week gaat heel goed vooruit. Kon hij vrijdag met Daudie zijn hulp enkele pasjes lopen, op maandag liep hij al zelf door zijn kamer en op dinsdag kwam hij met stok naar de fysiotherapie gelopen! Dat is een heel stuk lopen en hij kwam door de tuin, dus ook niet de meest stabiele ondergrond. Bij de fysiotherapie kwam hij uitrusten en tijdens het rusten deed hij direct wat oefeningen voor zijn arm, de arm bleef qua vooruitgang wat achter ten opzichte van het been. Woensdag liep hij zelfs al stukjes met zijn stok in de lucht en gaf hij ons keurig netjes een hand. Heel mooi om te zien!

Met Marco, de baby met de brandwonden, gaat het op zich goed. De pols en de vingertjes blijven heel kwetsbaar voor contracturen. Elke dag moet zijn armpje bewogen worden. Als hij Daudie ziet trekt hij zijn armpje direct weg en alleen al bij het horen van Daudie zijn stem gaat hij huilen. Het is ook niet niks voor zo'n klein mannetje. De brandwonden op zijn hoofd, schouders en armen genezen heel mooi.

Vorige week hadden we een nieuw kindje bij de klompvoetjes, John. Alle ouders die van ver komen krijgen een reiskostenvergoeding. Sommige ouders kunnen het anders echt niet betalen om elke week te komen en het is ook direct een aanmoediging om terug te komen. We moesten bij John nog kijken of hij in aanmerking kwam voor reiskostenvergoeding. Daudie vroeg hoe de moeder was gekomen, haar antwoord op de fiets. Vervolgens vroeg hij waar ze woont en dat bleek een heel eind weg. Ze was om 4.00 uur 's ochtends vertrokken en om 9.30 uur stond ze bij de fysiotherapie. Hoezo een stukje fietsen... Er is een ziekenhuis dichter bij haar woonplaats in de buurt, daar kunnen ze echter geen behandeling geven voor klompvoetjes. Ze moet dus naar het ziekenhuis in Sumve. Er gaat geen rechtstreekse daladala vanaf haar woonplaats naar Sumve, maar al was deze er wel dan kon ze het nog niet betalen. Ook deze mama krijgt nu reiskostenvergoeding zodat ze in ieder geval een stuk met de daladala kan. Dan hoeft ze niet het hele eind te fietsen, 5 ½ uur heen en 5 ½ uur terug...

Woensdag was mijn laatste dag in het ziekenhuis en 's avonds was mijn afscheidsfeestje. Dinsdagavond was ik al even naar het basketbalveld gegaan om daar afscheid te nemen. Het was al weer een paar dagen een flink kabaal van het sportveld. Zo is mijn sociale leven hier ook begonnen omdat het gejuich me naar het sportveld trok. Dit keer geen onderlinge klassencompetitie, maar een scholencompetitie. Hardlopen, volleybal, basketbal, netbal, voetbal, er werd flink gesport en dat bij 30 graden in de brandende zon zonder een zuchtje wind...

Lucy was al een aantal dagen flink druk met de voorbereidingen voor het afscheidsfeestje. Op zaterdag had ze vier (levende) kippen gekocht die ze me zondagochtend vol trots liet zien. Ze zaten alle vier in één tasje... Op zondagochtend naar de markt voor groente en fruit, bepakt en bezakt kwam ze weer terug. Op dinsdag de laatste voorbereidingen qua inkopen, de vissen kwamen uit een plastic zak onder de bananen vandaan zo hop op het aanrecht. Even in stukken snijden en vast bakken voor de volgende dag. Ik heb de vis overgeslagen, maar ik denk niet dat de vis die ik al die tijd hier heb gegeten anders is behandeld dan deze vissen...

Op woensdag moest er worden gekookt en de kippen moesten worden geslacht. Drie vrouw sterk werd er hard gewerkt om alles op tijd af te krijgen. En dat lukte net, al scheelt het dat Tanzanianen nooit op tijd komen, zo heb je wat speling. Om zeven uur, de starttijd, stond alles klaar en iets voor half acht kwamen de eerste gasten. Dat waren Dirk & Tineke, de Tanzanianen kwamen allemaal 'ietsje' later. Na acht uur was toch ongeveer iedereen er en kon het feest beginnen. Het eten smaakte prima en het was meer dan genoeg. Na het eten was het tijd voor de toespraken. Er is altijd één persoon die mensen vraagt of ze een toespraak willen houden en die probeert dit in goede banen te leiden. In dit geval was dat Tineke, erg leuk aangezien we zo lang samen hebben gewerkt. Er werden mooie toespraken gehouden waarbij mijn talenkennis goed werd getest, toespraken in deels Sukuma, Swahili en Engels, alles kwam voorbij. De meeste indruk maakte de toespraak van dokter Abdallah, één van de artsen met wie ik ook het meest prettig heb samengewerkt. Hoewel iedereen in de speech bedankte voor alles wat ik had gedaan en Daudie heb geleerd, vertelde Abdallah ook dat hij had gezien hoe snel ik reageerde op een verzoek om bij een patiënt te gaan kijken, hoe betrokken ik was bij de patiënten en dat ik altijd open stond voor overleg en het delen van meningen. Dit had hem geïnspireerd en hij hoopte en dacht andere medewerkers uit het ziekenhuis ook. Dat was toch erg fijn om te horen. In Tanzania is de mentaliteit zo anders, dat kun je niet veranderen binnen een jaar en als dat je doel is, dan is het alleen maar frustrerend. Maar ergens heeft mijn manier van werken toch wat losgemaakt en al is het maar bij een paar, het is een begin.

Natuurlijk had ik weer bijzonder huisdieren deze week, het kan ook niet anders! Er hadden wat mieren de verkeerde afslag genomen en die namen de route door mijn huis. De mieren hier zijn een keer of drie zo groot als in Nederland en ze lopen in een hele kolonie. Als ze allemaal langs zijn gekomen, zie je gewoon een uitgesleten pad in het zand. Ik had al een keer eerder een kolonie mieren in huis gehad en die was ik toen heftig met een bezem te lijf gegaan. Dat heeft geen zin, je kunt ze beter laten lopen en meel strooien op de plekken waar ze lopen, daar krijgen ze buikpijn van (aldus Lucy) en dus gaan ze weg. Het werkt inderdaad prima! Ook zaten er drie badderende kikkertjes in het doucheputje, die blijven ook maar tevoorschijn komen. Ik had een nacht slecht geslapen van twee zere plekken op mijn been. Het leken een soort puisten, maar dan wel erg groot en met een grote rode vlek erom heen. Het doet (nog steeds) behoorlijk pijn. Lucy vroeg hoe ik had geslapen en ik vertelde dat ik niet echt heel fijn had geslapen omdat die plekken pijn deden. Toen ik ze aan haar liet zien trok ze als snel de conclusie dat er een beest in mijn bed zat dat me had gebeten... Ook een fijn idee... Met de anti-insectenspray trok ze ten strijde, matras van het bed, lattenbodem eruit en overal sprayen. Er werden verschillende beesten gedood, ik heb nog steeds geen idee welke mij nu heeft gebeten, maar ik hoop dat ik nu lekker kan slapen zonder bijtende beestjes in mijn bed...

Dit was dan echt mijn laatste week in Sumve en mijn laatste halve week in het ziekenhuis. Het is toch een gek idee. Mijn tijd in Sumve zit er op, mijn tijd in Tanzania bijna. Het is echt ontzettend snel gegaan!