Talitha in Tanzania – week 40

Lekker een weekend naar Mwanza! We hadden geluk en konden met de grote bus heen. Die gaat wat sneller en zit ook wat meer comfortabel. Helaas zat er geen raam meer bij het bankje waar wij zaten en 's ochtends vroeg (6 uur) en met hoge snelheid is het best fris zo zonder raampje! Ik moest voor controle naar Kilonzo, we hadden een afspraak bij de bekende dokter Kilonzo en dat staat gelijk aan lang, lang, lang wachten. Mijn urine moest op kweek gezet worden en dat kan niet bij de kliniek, dus we moesten naar Bugando. Ik moest dus zelf naar het ziekenhuis waar ik al veel over heb geschreven, maar nog nooit was geweest. Als mensen niet geholpen kunnen worden in het ziekenhuis van Sumve worden ze doorgestuurd naar Bugando, het grote ziekenhuis in Mwanza. Waar zal ik beginnen... Groot is het zeker! En je mag al blij zijn als je überhaupt naar binnen mag. Bij de poort staat een portier en je moet praktisch kunnen bewijzen dat je ziek bent en het ziekenhuis in moet, anders kom je er niet in. Ik had een verwijsbrief van Kilonzo, dus voor ons was dat geen probleem gelukkig. Maar dan, waar moet je heen? We moesten naar het laboratorium, maar waar dat is staat niet aangegeven. Bordjes/wegwijzers, daar doen ze niet aan en het ziekenhuis zelf is één groot donker stuk beton waarbij alles op elkaar lijkt. Op goed geluk spreek je iemand die je hopelijk kan vertellen waar je moet zijn. Eenmaal bij het laboratorium konden we met dezelfde gang weer terug, ik kon wel leuk een verwijsbrief hebben van Kilonzo, maar ik moest eerst een dokter van het Bugando zien en die moest ook een verwijzing schrijven. Aangezien ik nog nooit in Bugando was geweest, had ik geen ziekenhuisnummer en ziekenhuiskaart. Dus eerst inschrijven. Mensen met een zorgverzekering en/of geld hebben het makkelijker in Tanzania, die krijgen private zorg en dat gaat allemaal net wat sneller. Wat er allemaal op het inschrijfformulier wordt vermeld blijft bijzonder. Zo heb ik een stam (Ducht), is mijn religie Rooms-katholiek want Nederlands Gereformeerd kennen ze hier niet en heet mijn vader Chantal. Chantal is mijn doopnaam en staat als 2e naam in mijn paspoort. Hier is de 2e naam altijd de naam van mijn vader, vandaar dat hij nu is omgedoopt tot Chantal. Nadat de inschrijving was geregeld en er een dossier was aangemaakt kon ik door naar de dokter. Die was het gelukkig eens met op kweek zetten van de urine dus konden we weer terug naar het laboratorium. Van 9 tot 3 druk geweest, maar eindelijk was het dan klaar! Een jongen uit het laboratorium in Bugando werkte ook in het laboratorium van Kilonzo, dus kon hij de uitslag meenemen. Aangezien het een paar dagen duurt voordat de uitslag bekend is, was dat wel heel fijn. Scheelt weer een dag reizen! Ik vond het ziekenhuis erg groot en niet heel toegankelijk. Ik heb echt medelijden met de mensen uit de kleine dorpjes rondom Sumve die naar dit ziekenhuis worden doorgestuurd, voor hen moet het nog veel erger zijn. Zij vinden het ziekenhuis van Sumve al groot en voelen zich niet altijd op hun gemak, ik kan me enigszins voorstellen hoe ze zich in Bugando voelen...

Helemaal klaar waren we trouwens nog niet, op zondag moesten we weer terug komen bij Kilonzo voor een echo. Dat blijft bijzonder, vooral omdat er niks wordt gezegd. Geen idee wat er te zien is op de echo, ook de Nederlandse co-assistenten konden er weinig van maken. De conclusie van de dokter was dat alles goed is en dat is natuurlijk het meest belangrijk.

In Mwanza barst het momenteel van de straatkinderen. Toen ik net in Tanzania kwam was dat helemaal niet zo. Er was toen een goed opvangtehuis voor de straatkinderen in Mwanza, maar dat schijnt nu te zijn gesloten. En dat is te zien, ongelooflijk hoeveel straatkinderen er rond lopen. Ze slapen op de stoepen op of onder een stukje karton, bedelen bij auto's en gewoon langs de kant van de weg. Erg treurig om te zien. Het viel mij op dat het alleen jongetjes zijn die je ziet leven op straat, Denis vertelde dat de meisjes direct in de prostitutie belanden. De overheid doet er (tot nu toe) niks aan, het zijn vooral particuliere initiatieven, maar dat gaat dus niet altijd goed. Ik hoop dat Magufuli, de huidige president, ook dit probleem gaat zien. Hij is heel voortvarend bezig en de Tanzanianen merken al veel veranderingen, maar hij kan natuurlijk niet alles tegelijk.

De zandweg van Kisesa naar Sumve wordt nu onder handen genomen, vanaf Mwanza rijd je eerst over een verharde weg, bij Kisesa gaat dit over in een zandweg. De weg is over het algemeen niet van erg goede kwaliteit en van tijd tot tijd worden hele stukken 'gerenoveerd'. Nu staan er bij het stuk wat nu wordt gedaan bordjes, in het Engels, dat je zacht moet rijden. Elke keer weer verbaas ik me daar over, praktisch niemand kan hier (goed) Engels en ik verwacht niet dat de meeste automobilisten en piki-piki-rijders begrijpen wat er staat. Nu ik hier wat langer ben, valt het me sowieso op dat er nog veel mensen analfabeet zijn. Lezen en schrijven is een groot probleem voor de meeste mensen boven de 35 jaar. Maar ook van mijn leeftijd en jonger zijn er genoeg die hier grote moeite mee hebben. Het Engels van de meeste mensen is echt beroerd. Zo werd ik al begroet met 'goodmorning class' en als je student nurses in het ziekenhuis vraagt 'how are you?', krijg je als reactie wat ze aan het doen zijn 'I am cleaning'. Ook vragen er geregeld mensen 'what is my name?', tja, geen idee, ik heb je nog nooit eerder gezien! Op de basisschool krijgen kinderen het vak Engels, het overige onderwijs is in het Swahili. Vanaf de secondairy school is het onderwijs echter in het Engels, behalve natuurlijk het vak Swahili. Ook op het vervolgonderwijs is het onderwijs in het Engels. Het Engels van de meeste mensen is hier echter ronduit slecht, waardoor ik me afvraag of ze überhaupt iets begrijpen van de lessen die ze krijgen. Ik verwacht erg weinig...

In het ziekenhuis is het weer ietsje drukker, met name op de mannen- en de vrouwenafdeling, de kinderafdeling is nog erg rustig. Er was een vrouw opgenomen op de vrouwenafdeling die er echt verschrikkelijk uit zag. Haar ogen zaten helemaal dicht, haar ledematen waren erg gezwollen en overal had ze een soort huiduitslag. Waarschijnlijk is het een allergische reactie op traditionele medicijnen van de medicijnman. Langzaamaan gaat het wat beter met haar.

Eén van de kinderen met sikkelcel ziekte lijkt een beroerte te hebben gehad. Zijn linker arm en linker been doen vrijwel niks en ook zijn linker mondhoek beweegt niet bij praten of lachen, dat blijft naar beneden hangen. Erg sneu voor zo'n jong kind! Het gevoel in zijn arm en been komt nu langzaam terug, hij kan zijn arm en been nog niet bewegen, maar samen met zijn vader is hij hard aan het oefenen. Daudie heeft nu de leiding en ik ben de achterwacht voor vragen etc. Dat vindt hij soms nog best lastig, maar de tijd gaat nu echt heel erg snel, dus hij zal wel moeten.

De klompvoetjesdag was weer goed bezocht met negen kinderen. Een heel groot aantal mocht voor het eerst een brace. Het blijft leuk om de voor en na foto's te zien, wat een verschil!

Op donderdag was de therapeutische dag voor kinderen met een handicap. Anne, de Nederlandse ergotherapeute, kon onverwacht niet komen dus we moesten het hele programma zelf draaien. Dat was geen probleem, we hebben heel hard gewerkt en alle ouders hebben weer nieuwe oefeningen mee voor thuis. Ook Daudie was ontzettend betrokken en druk met het opschrijven van alle nieuwe oefeningen en de uitleg. Anne spreekt heel goed Swahili en kan alles zelf uitleggen, ik red me aardig, maar ik heb Daudie vaak echt nog nodig! Er waren twee nieuwe kinderen, Regina van 2,5 jaar oud en Juma van 4 jaar. Vooral aan die ouders moet je veel uitleggen en de ouders van Regina spraken niet zo goed Swahili, ze konden zich beter redden in Sukuma en daar bak ik (behalve groeten en bedanken) weer niet zo veel van. Het was echt een fijne dag waar we met een goed gevoel op terug kijken. Het is mooi om de vooruitgang bij de kinderen te zien. Zelfs Jackson, het jongetje met cerebrale parese en ondervoeding, laat nu wat vooruitgang zien, terwijl er heel lang niks veranderde. Als je hem nu bij zijn naam noemt, dan draait hij zijn hoofd in de richting waarvan het geluid komt. Ook als hij op zijn buik ligt kan hij zijn lichaam nu deels optillen bij het horen van geluid of van zijn naam. Heel fijn, ook voor zijn moeder, zij is echt ontzettend druk met hem.

Ik blijf bijzondere beesten tegen komen! Het barst momenteel van de kakkerlakken in huis, dat vind ik wat minder leuk trouwens. En er liep een grote dikke naaktslak door de keuken. Buiten kwam ik mijn eerste slang tegen. Heel indrukwekkend was het niet, hij was niet zo groot en hartstikke dood, maar ik had er tot nu toe nog geen één gezien. Van de week was het een lawaai van vanjewelste op het dak, er zat een grote roofvogel op. En de daladala moest uitwijken voor een klein schildpadje midden op de weg. Ook heb ik weer een kikkertje gevangen in mijn slaapkamer en naar buiten gezet, waar die toch vandaan blijven komen is mij een raadsel!