Talitha in Tanzania – week 41

Het blijft aan de rustige kant in het ziekenhuis, de tuberculose afdeling en de isolatie afdeling zijn zelfs dicht, maar er waren wel interessante patiënten deze week.

Op de mannenafdeling was er een man opgenomen met een hoge bloeddruk. Toen we de volgende dag bij hem kwamen had hij uitval van zijn rechter arm en been wat wijst op een hersenbloeding. Een mooie casus voor Daudie! Het onderzoek heeft hij zelf gedaan en ook bijna alle oefeningen heeft hij zelf bedacht, een mooie stap vooruit. Normaal is de kracht ook vaak aangedaan, maar bij deze man was dat niet het geval, het was met name de coördinatie van zijn bewegingen wat hem veel moeite kost. Ook werden we naar de kraamafdeling geroepen, daar lag een baby'tje met een probleem. Het meisje heeft een bijzonder voetje, maar het is geen klompvoetje. De bovenkant van haar voet zit tegen haar enkel aan. Je kunt het voetje ook niet verder naar beneden brengen dan 90 graden, normaal gesproken kan een voet heel wat verder. We voelden allebei geen achillespees aan de achterkant van het voetje, maar juist aan de voorkant! De achillespees trekt dat voetje zo omhoog. We zijn begonnen met gipsen van het voetje naar een relatief normale stand. De Nederlandse artsen van Njokuti komen 6 juni naar Sumve, mogelijk kunnen zij het kindje verder behandelen. Het kindje was verder ook zichtbaar uitgedroogd, je kon zo haar velletje pakken. Toen we de terugkoppeling gaven aan dokter Abdallah over het voetje, vertelden we dit ook direct aan hem. Het was bekend, de moeder gaf het kindje niet de borst en ze probeerden haar nu te stimuleren dat wel te doen... Op de kraamafdeling lag ook een kindje waarvan ik sterk het vermoeden had dat dit kindje het syndroom van down heeft. De eerste dag dat ik het kindje zag wist ik het niet zeker, maar de derde dag had ik geen twijfel meer. Er is hier echter niemand die dat aan de moeder verteld. Ik had het er met Daudie over, maar hij zegt dan dat dit kindje toch nog te jong is voor de therapeutische dag. Ja, dat klopt inderdaad, met een pasgeboren baby naar de therapeutische dag is niet heel zinvol, maar je kunt in ieder geval aan de moeder vertellen dat de ontwikkeling van het kindje mogelijk langzamer en anders zal gaan en waar ze terecht kan als ze vragen heeft of hulp nodig heeft. Er zijn ouders die ons wel weten te vinden bij vragen gelukkig. Zo hadden we deze week een baby van 2 maanden oud die werd doorgestuurd vanaf de OPD voor advies. Advies waarover, vroegen wij ons af. De moeder was verbaasd dat haar kind nog niet kon staan en lopen... Tja, bij een baby van 2 maanden is dat niet heel vreemd. Gelukkig hebben we hier een heel mooi schema met de normale ontwikkeling van een kind zodat we vrij makkelijk kunnen uitleggen wanneer een kind gaat zitten, kruipen, staan en lopen. Bij een leeftijd van 2 maanden in ieder geval nog niet!

Met Marco, het baby'tje met de brandwond, gaat het best goed. De brandwonden op zijn schouders en armen genezen mooi. Zijn hoofd is voor een groot deel verbrand, maar je ziet dat dit ook aan het genezen is. Het probleem is zijn pols en zijn handje, om daar geen vergroeiing te krijgen moeten we elke dag zijn pols en vingertjes bewegen en dat doet natuurlijk heel veel pijn. Als je er niks aan doet, is de kans dat het vergroeit heel groot met alle gevolgen van dien. Een onbruikbare hand en pols, operaties, huidtransplantaties etc. Als we dat kunnen voorkomen, dan zou dat heel mooi zijn.

Het jongetje met sikkelcelziekte en het beeld van een hersenbloeding was na het weekend met ontslag. Dat gebeurt hier wel vaker. Naar ons idee had hij nog best wat extra oefeningen kunnen gebruiken, maar helaas. 

De vrouw op de vrouwenafdeling met de mogelijke reactie op traditionele medicijnen gaat langzaam vooruit. Haar huid barst nu overal open, het gevolg van de enorme zwellingen die ze heeft gehad. Haar ogen kunnen weer open, dus dat is al heel fijn. Ze heeft nog wel even te gaan.

Vrijwel wekelijks hebben we een nieuw kindje met klompvoetjes. Zo ook deze week, John van 2 maanden oud. Het lijkt echt of er meer mensen nu bekend zijn dat ze in het ziekenhuis in Sumve klompvoetjes kunnen behandelen en dat dit echt een goed resultaat geeft. Maar kinderen met een handicap zien we ook steeds meer, deze week was er weer een jongetje met een achterstand in zijn ontwikkeling dat volgende maand mee gaat doen met de therapeutische dag.

Wat bijzonder blijft is het lezen van de patiëntendossiers. Die zijn in het Engels, dat maakt het voor mij makkelijker om te lezen, al hebben de clinical officers en de artsen hier net zo'n beroerd handschrift als de (meeste) artsen in Nederland... Alle mensen komen binnen op de OPD, de out-patiënt-department, een soort eerste hulp. Daar wordt begonnen met het noteren van de klachten en het stellen van een diagnose. Op het dossier staat ook 'algehele indruk' en daar tref je de mooiste formuleringen aan. 'Oud gezicht' bij iemand van in de 90. Tja, dat is niet heel vreemd natuurlijk! Ook nu ligt er een heel oud dametje in het ziekenhuis, volgens de familie is ze 102 en dat zou zo maar kunnen. Al hebben we ook wel mensen van net 70 die ik eerder in de 90 zou schatten, dat blijft hier lastig!

Vorig week schreef ik een stukje over het Engels van de mensen hier. Zondagochtend was ik voor de wekelijkse boodschappen op de markt in Sumve en werd ik in keurig Engels aangesproken door een oudere man, ergens eind 70 jaar gok ik (maar leeftijd inschatten, dat is dus lastig hier...) De oudere generatie spreekt veel beter Engels dan de jongere generatie. Dat geldt niet voor alle oudere mensen, maar wel voor diegene die naar school zijn geweest. Ze vinden het ook heel leuk om Engels met je te praten, vertellen van alles en de uitspraak en zinsbouw is echt heel netjes. Daar kan de jongere generatie nog wat van leren! De oudere generatie heeft veel langer Engels gehad op school, in ieder geval van klas 1-4 en als ze het examen 4e jaar haalden ook nog van klas 5-8. De jongere generatie kan wel wat Engels, maar ze zijn bang om Engels te praten. Dat merkte ik inderdaad toen ik net begon met basketballen, sommige jongens deden er drie maanden over voordat ze in het Engels durfden te praten, maar nu doen ze dat gewoon.

Momenteel is er een suikercrisis in Tanzania en in Sumve is geen suiker meer te krijgen. Tanzania produceert zelf een heleboel suiker en de president heeft nu gezegd dat er geen suiker meer geïmporteerd mag worden, het suiker uit Tanzania is genoeg om het hele land van suiker te voorzien. Hierdoor is echter een monopoly-positie ontstaan, de fabrikanten die suiker verkopen, verkopen dit maar aan een zeer beperkt aantal handelaren die het weer doorverkopen, maar naar het lijkt ook een heleboel achter houden want zo gaat de prijs omhoog. Dat gebeurde inderdaad de laatste weken, Lucy mopperde al dat de suikerprijs veel te hoog was, maar nu is de suiker dus 'op'. Niet alleen de suikerhandelaren kennen een monopoly-positie, dat geldt ook voor elektriciteit. Er is maar één aanbieder in Tanzania, Tanesco. Ook dat is niet heel gunstig.

De huisdieren in mijn huis, dat blijft bijzonder. Dagelijks vang ik weer één of meerdere kikkers die ik buiten de deur zet. Ze zitten met name in mijn badkamer, maar ik snap nog steeds niet waar ze nu vandaan komen. Deze week had ik echter nog een ander huisdier en daar werd ik toch even veel minder blij van... Ik had al het idee dat er een beest in de voorraadkast zat, want met regelmaat lag er van alles op de grond en ik vond steeds meer keuteltjes. Dat kan een gekko zijn, maar toen ik een aangevreten zakje pinda's vond en daarna een half opgegeten tomaat, toen had ik zo het vermoeden dat ik wel eens een muis in huis kon hebben. Nadat ook Lucy het 'bewijsmateriaal' had geïnspecteerd, kwam zij tot dezelfde conclusie. Hier hebben ze niet veel (diervriendelijke) middelen om zo'n beest te vangen, alleen maar gif. De hele voorraadkast hebben we leeggehaald, alles afgesloten weggezet en Lucy legde wat eten klaar met gif erin in de voorraadkast. Dat hielp goed, de volgende dag lag de 'muis' dood in de keuken. Al heb ik mijn twijfels bij muis, ik zou eerder zeggen rat...

De tijd gaat nu ontzettend snel, dit was mijn laatste volle week in het ziekenhuis. Volgende week werk ik nog maandag, dinsdag en woensdag. Woensdagavond is mijn afscheidsfeestje. De voorbereidingen zijn in volle gang, de uitnodigingen zijn al verspreid en het menu is met hulp van Daudie samen gesteld. Hier geen feestje zonder eten! Daudie regelt vaak bruiloften en kan precies berekenen wat er nodig is aan eten en drinken, heel handig. Lucy zorgt voor het eten en is nu vast druk met het huis schoonmaken, het moet er wel spik en span uitzien ookal is het feest in de tuin... Volgende week vrijdag ga ik naar Mwanza, daar een paar dagen uitrusten en bijkomen van het eerste afscheid en dan begint op 1 juni de reis naar Nederland!

Let op: er zitten foto's bij dit verslag die voor sommige mensen wat aan de heftige kant kunnen zijn!