Talitha in Tanzania - week 42 (terug in Nederland)

Inmiddels ben ik al weer ruim twee weken terug in Nederland. Het is vreemd hoe snel alles weer gewoon is en hoe snel je weer gewend bent aan het leven hier.

De laatste dagen in Mwanza gingen snel voorbij. De insectenbeten waren gaan ontsteken en van één beet had ik erg veel last. Op zondag moesten we voor de laatste controle en de vliegverklaring naar de kliniek Kilonzo. Ik kon nog even oefenen op geduld; we hadden om 2 uur een afspraak en stonden om 5 uur weer buiten. Met medicijnen tegen de ontsteking, dat was wel nodig! Ik kon geen stap zetten zonder pijn in mijn been en kon er 's nachts ook niet goed van slapen. Moe van een slechte nachtrust en al het wachten bij Kilonzo kwamen we bij het hotel aan. Geen stroom, dat werd dus traplopen naar de 6e verdieping... Ook nog even de laatste boodschappen, ik had nog een kofferband nodig. Dat kennen ze alleen niet in Tanzania. De mensen zijn echter zo bereid om je te helpen, van kraampje naar kraampje werd er geroepen waar we naar op zoek waren en alle riemen werden bekeken of ze groot genoeg zouden zijn voor om een koffer. Uiteindelijk vertrokken we met een judoband en een centuur, aan elkaar geknoopt precies lang genoeg om de koffer goed dicht te binden! Samen met Denis ook nog genoten van een heerlijk dagje bij het zwembad en toen was het echt tijd om afscheid te nemen... De moeder en het broertje van Denis waren ook naar het vliegveld gekomen. Tja, een afscheid blijft niet leuk. Ik weet niet precies wanneer ik Denis weer zie, maar wanneer ik zijn moeder en broertje weer zal zien is helemaal een groot vraagteken. Tanzanianen huilen niet, maar om die eer hoog te houden viel niet mee! De reis van deur tot deur was ruim 24 uur. De aansluiting is niet zo goed, ik moest bijna 9 uur wachten op het vliegveld in Nairobi (Kenia). Daar had ik even last van alle taalwisselingen. Mensen die Engels tegen me spraken, gaf ik antwoord in het Swahili of andersom. Het vliegtuig naar Nederland vertrok om 23.59 uur, een echte nachtvlucht dus. Slapen ging me echter niet zo goed af, lekker zitten was lastig, dus alle Nederlandse films maar gekeken die ik het afgelopen jaar heb gemist. Mijn ouders stonden me al op te wachten op Schiphol en tot mijn grote verrassing ook mijn vriendin Debora, erg fijn om ze weer te kunnen knuffelen! Ik moest nog even wachten op de sleutel van mijn huis, dus ben ik weer bij mijn ouders ingetrokken. Hattem ziet er nog vrijwel hetzelfde uit, alle veranderingen had ik meegekregen via de Dijkpoorter, dan blijf je toch aardig op de hoogte!

Waar ik wel echt aan moest wennen is hoe druk mensen zich hier maken om hele kleine dingen. Een mevrouw had bij de supermarkt het verkeerde gratis speeltje gekregen en maakte hier flinke stampij over. Ook de prijzen in de supermarkt zijn even wennen, een watermeloen voor 4 euro en vier kleine passievruchten voor 2 euro. Dat is echt niet te vergelijken met Tanzania, daar betaal je voor een watermeloen 40 cent en voor 2 euro heb je een kilo passievruchten. Mijn zusje ging mee naar de verloskundige in Nederland en verzuchte na 10 minuten dat we lang moesten wachten. De vrouw van de kraamzorg die bij mij thuis een intake kwam doen was 10 minuten te laat en verontschuldigde zich direct dat ze zo laat was. Tien minuten, waar hebben we het over? Meer dan een uur wachten, dan wordt het vervelend, maar van 10 minuten raak ik echt niet overstuur. Mijn vader kreeg de tv niet aan en begon ook direct te mopperen. Misschien een stroomstoring? Vuilnis weggooien was de eerste keren een uitdaging. Stond ik buiten voor drie bakken; één met oranje deksel, één met een blauwe deksel en één met een groene deksel. Wat moest nu ook al weer wwaar in?! In Tanzania hebben ze geen vuilnisbakken, je gooit op straat alles van je af en bij je thuis heb je een gat in de grond om afval te verbranden of je gooit je afval weg in de afvalkuil midden in het dorp. Nog zo iets leuks; de uitzetlijst voor babyspullen. Wat dat betreft had ik beter in Tanzania kunnen bevallen, daar heb je aan een afwasteil, een potje huidolie en een stapel kitenges genoeg. Hier dacht ik dat er geen eind zou komen aan de lijst, maar ondertussen is bijna alles afgetekend. De eerste keer dat ik hier de laptop aan had stond ik versteld van de snelheid van het internet, ik was al rustig gaan zitten om te wachten tot de pagina geladen was, maar hij stond direct klaar! En het heerlijke warme water onder de douche dat gewoon niet 'op' raakt, heel fijn!

Nog iets heel verbazends; ik las op internet of in de krant dat mensen in Nederland zo'n hekel hebben aan het doen van de was. Daar snap ik echt helemaal niks van. Als Tanzanianen daar over zouden mopperen, dat kan ik me voorstellen, maar Nederlanders?! Je gooit de was in de wasmachine en vervolgens in de droger of je hangt het op. Dat is wel even wat anders dan het wassen met de hand! Ik heb zelf mijn ondergoed gewassen toen ik in Tanzania was; eerst water koken (wat de Tanzanianen niet doen trouwens, die wassen met koud water), dan wassen met de hand en lekker bijtend wasmiddel, vervolgens alles naspoelen in koud water en dan uitwringen en ophangen. Ik heb één keer zelf mijn kleren gewassen en ik had direct al mijn vingers kapot. Je wast de kleren door de stof tegen elkaar te wrijven en daar kunnen onze tere handjes dus niet tegen. Het was niet eens veel was, Lucy waste vaak veel meer en die doet dit ook nog eens buiten waarbij ze praktisch dubbel gevouwen staat terwijl ik het netjes op werkhoogte op het aanrecht doe. Ik had in Tanzania een waslijn en knijpers, maar de meeste mensen hebben dat niet en die 'hangen' hun was te drogen op de struiken of ze leggen de was op het gras. Strijken gaat met een strijkijzer op kooltjes en gewoon op een tafel of op een plank want niemand heeft een strijkplank. Heel goed is deze manier van wassen ook niet voor je kleren, je hebt heel snel gaatjes. Ik had naald en draad en maakte alle gaatjes weer dicht, maar de meeste Tanzanianen hebben ook geen naald en draad in huis dus worden gaatjes niet gemaakt. Dat Nederlanders zo'n hekel hebben aan de was doen vind ik onbegrijpelijk, we hebben zoveel apparaten dat we praktisch niks meer zelf hoeven te doen. Wat is er dan zo erg aan de was?!

En verder... de verschillen zijn zo groot. Eigenlijk is er niks hetzelfde. Wij hebben echt enorme huizen vergeleken met de gemiddelde Tanzaniaan. Iedereen heeft een fiets, bijna iedereen heeft een auto. In Nederland hebben de boeren het momenteel moeilijk want het is te nat. Absoluut heel vervelend voor de boeren, maar dit betekend niet dat heel Nederland straks niks te eten heeft. Dat is in Tanzania (en de andere landen in Afrika) wel het geval. Hier in Nederland mis ik het sportveld van Sumve waar de meeste jongeren van 5-7 lekker kwamen sporten, dat zou ook voor Hattem (en andere plaatsen) heel leuk zijn!

In Tanzania helpen de mensen elkaar eigenlijk continu. In Nederland is dit vaak anders, we lijken veel meer op ons zelf gericht. Al heb ik heel wat anders ervaren, al voordat ik terug was en zeker nu ik terug ben. Er waren allerlei spulletjes naar mijn ouders gebracht voor de baby en er bleven spullen komen. Naast spullen ook praktische hulp. Mensen die hun hulp aanbieden om te klussen, wassen, schoonmaken etc., maar die ook ineens met twee kratjes boodschappen voor de deur staan. Mijn ouders hadden een hello-party georganiseerd. Dat was erg leuk, fijn om 'iedereen' weer te zien en ook daar heb ik ontzettend veel gekregen. Wat fijn dat er zoveel mensen voor mij/ons zijn!

Soms heb ik het gevoel dat ik nog niet helemaal ben 'geland' in Nederland, het blijft een beetje vreemd om echt weer terug te zijn. En tegelijk is het ook heel normaal. Het was een bijzonder jaar in Tanzania, met hele mooie momenten en hele zware en verdrietige momenten. Soms werd ik er een beetje moedeloos van en leek mijn aanwezigheid daar geen verschil te maken, andere momenten bleek hoe waardevol het was dat ik in het ziekenhuis kon delen van mijn kennis. Mijn doel was om het verschil te maken. Het reilen en zeilen in het ziekenhuis daar is heel anders dan wij hier gewend zijn, dat compleet veranderen in een jaar kan niet en dat was ook niet waar ik voor kwam, maar ik heb op verschillende fronten wel kunnen laten zien hoe het anders kan.

Nu zijn we druk om mijn huis weer in te richten en de babykamer klaar te maken. Eind juli wordt ons kindje geboren. Denis zal hier niet bij zijn, een Tanzaniaan mag niet zo maar Nederland, hij heeft een visum nodig en dat regelen kost tijd. Daarnaast moet hij ook zijn studie laboratoriumonderzoek afmaken. We hopen dat hij in oktober/november naar Nederland kan komen. Wie weet volgt er dan een nieuw blog, Denis in Nederland ;-)